بررسی چگونگی پیدایش و گسترش یک نظریه نژادپرستانه حدود۳۲۰۰ سال پیش عده ای اقوام هند و اروپایی به فلات ایران مهاجرت کردند ، آنها اقوامی بودند بلند قد ، سفید پوست وزیبا چهره که از دشت های جنوب وغرب سیبری به علت بروز سرمای شدید در آن منطقه وکمبود چراگاه برای دامهایشان مهاجرت کردند .
قوم آریایی شامل چندین طایفه مختلف بود که عبارت بودند از : پارس ها ، ماد ها ،
پارت ها که جزء بزرگترین طوایف این قوم بشمار می رفتند . این اقوام از دو طرف خزر وارد شدند :
پارس ها و ماد ها ازغرب دریای خزر
پارت ها از شرق دریای خزر
به ایران وارد شدند .
دلایل مهاجرت
دلایل : ۱- افزایش جمعیت -۲- کمبود چراگاه -۳- هجوم اقوام همسایه (( حملات و تجاوزات اقوام ساکن ( ایلیری ) و شبه جزیره بالکان )) -۴- سردشدن ناگهانی هوا ( شرایط بد آب و هوایی و افزایش روز افزون برودت هوا و یخ بندان ) که باعث از بین رفتن چراگاه ها ، انسان ها و دام ها شد مهاجرت کردند و در هزاره ی دوم پیش از میلاد شاخه ای از آریایی ها وارد سرزمینی شدند که امروزه هندوستان نامیده می شود و شاخه ای دیگر از طرف مغرب وارد فلات مرتفعی به نام ایران شدند
البته بعد از این مهاجرت سرزمینهای دیگر نیز از ورود آریایی ها استقبال کردند که از جمله ی این سرزمینها می توان به سرزمینهای زیر اشاره کرد :
سه شبه جزیره بزرگ واقع در دریای مدیترانه فرانسه و جزایر بریتانیا ، سرزمینهای شمالی اسکاندیناوی و نیمه شمالی روسیه ، بخشهایی از آسیای صغیر و آسیای مرکزی . البته تحقیقات نشان می دهد که بعد ها جنوب روسیه نیز شامل این مهاجرت شد .
انواع زبان های ایران
زبان ایرانی باستان
زبان ایرانی میانه
زبان ایرانی نو
زبانهای ایرانی نو زبانهایی هستند که پس از فتح ایران به دست مسلمانان به تدریج در مناطق مختلف پدیدار شدند
مهمترین و متداولترین زبان ایرانی نو فارسی دری است. دیگر زبانها و گویشهای ایرانی نو را – که شمارشان به صدها می رسد- بر پایه قرابتهای ساختاری و جغرافیایی به دو گروه غربی و شرقی تقسیم می شود.[۶]
زبانها و گویشهای ایرانی نو به چند شاخه تقسیم می شوند:
گویشهای مرکزی ایران
گویشهای حاشیه دریای خزر
گویشهای شمال غرب ایران
گویشهای جنوب غرب ایران
گویشهای جنوب شرق ایران
گویشهای کردی
گویشهای زازا و گورانی، که گاه به غلط کردی خوانده می شوند
گویشهای بلوچی
زبانها و گویشهای ایرانی نو شرقی نیز اینها هستند:
اوستی
پشتو
اُرموری و پَراچی
مونجانی و یِدغه
یَغنابی
زبانهای پامیری:
اِشکاشمی، زیباکی، سَنگلیچی
وَخی
وَنجی
یَزغُلامی
بَرتَنگی، رُشروی، روشانی، شُغنی و سَریکُلی
- این نژاد دارای ۱۱ ویژگیست که عبارت است از:
۱-پیشانی
این مردم اغلب دارای پیشانی صاف و بلند هستند. که هرچه پیشانی صافتر و شیب کمتری داشته باشد بهتر است
۲-ابرو
فاصله دو ابرو در آریاییان کم است و در برخی موارد ابروها با موهایی به هم پیوند می خورند. قوس ابرو متوسط است، یعنی نه زیاد صاف است و نه زیاد قوس دار.
۳-موی صورت(داشتن ریش سبیل پر پشت)
آریاییان دارای موی زیاد در صورتشان هستند. داشتن ریش فراوان و سبیل های کلفت، در آریاییان به وفور یافت می شود. این رسم در ایران و اروپا و هند به رسمی جا افتاده بدل شد، رسم داشتن سبیل را هنوز در برخی جوامع لری و کردی می شود دید که از یادگاران دوران باستان می باشد. داشتن رویشگاه سبیل بسیار کوچک و همچنین داشتن ریش اندک و یا در مواردی رویش ریش تنها در زیر چانه از نشانه های تخلط نژادی است
۴-جنس مو
موی سر در آریاییان اغلب صاف و نرم است، در این مردم موی سر صاف خشک(سیخ ایستاده مانند نژاد زرد) یا فرفری و خشن(مانند نژاد سیاه) دیده نمی شود و اگر موی سر به حالت های بالا(سیخ ایستاده یا خشن و فرفری) دیده شود نشانه تخلط نژادی میباشد.البته فر موی اریاییان با فر موی نژاد های دیگر متفاوت است. بطوری که اگر کسی موی فرفری داشته باشد ولی ویژگی های دیگر این نژاد را دارا باشد حتما از نژاد اریاییست.
۵-چیدمان دندانها
دندان های ردیف بالا و ردیف پایین در این نژاد به صورت عمودی روی هم قرار میگیرند. فروفتگی یا برآمدی فک بالایی که باعث عدم توازن میان دو فک می شود نشانه تخلط نژادی است.
۶-هم راستا بودن پیشانی و چانه از نیمرخ
صورت نژاد آریایی از نیم رخ صاف و اغلب در راستای پیشانی است. همچنین، گونه ها برآمدگی چندانی ندارند. داشتن صورتی شیب دار از نیم رخ بطوری که پیشانی خیلی زیاد شیب دار باشد و یا چانه از پیشانی جلوتر و گونه های بر آمده نشانه تخلط نژادی است.
در تصاویر بالا به هم راستا بودن چانه و پیشانی بدون در نظر گرفتن بینی دقت کنید.علت هم راستا شدن پیشانی و چانه در نژاد اریایی رشد مغز و بزرگ شدن ناحیه مغری مربوط به حافظه است
۷-فرم بینی از نیم رخ و روبرو
بینی در آریاییان از رو برو باریک و یا پهنای کمی دارد است ولی از نیم رخ کشیده تر است. بینی این نژاد تا میان چشمان امتداد دارد که به استخوان میان چشمان متصل است که این استخوان خود نیز به استخوان پیشانی متصل است بطوری که بینی تا زیر ابرو ادامه دارد و همانند کوهی دوچشم را از هم جدا می کند این استخوان با لمس بینی کاملا احساس می شود و در نژاد های دیگر خیلی کوچکتر از نژاد اریاییست. داشتن بینی شبیه به نوک منقار و همچنین داری پهنای زیاد از رو برو و یا فرورفتگی زیاد در بین دو چشم نشانه تخلط نژادی است.
۸-فرم چشم ها
گوشه های چشم در نژاد آریایی در یک راستا قرار دارند. چشم در یک گودی قرار گرفته و زیاد فرورفته یا برآمده نیست. وجود گوشه های چشمی نا هم تراز و یا چشمی فرو رفته و یا زیاد برآمده از نشانه های تخلط نژادی است. توجه داشته باشید که برآمدگی زیاد به معنی درشتی چشم نیست
در این تصویر چشم بادامی خاص اریایی ها را نشان می دهد که رنگ مردمک چشم از سبز کم رنگ در شمال اروپا و تا خرمایی مایل به مشکی در جنوب اروپا و اسیا متغیر است
۹-لب اریایی
لب آریاییان به حد متوسط است یعنی زیاد ضخیم یا زیاد باریک نیست، لبها در نژاد آریایی اغلب نا متوازن است بدین معنی که لب بالا و پایین به یک اندازه نیستند. داشتن لب هایی به شدت ضخیم یا به شدت باریک و همچنین لب های افتاده و نیز لب هایی متوازن از نشانه های تخلط نژادی است.
تصویر بالا لب خوشفرم اریایی را نشان می دهد به کلفتی لبها بخصوص لب بالا دقت کنید
۱۰-فرم چانه
چانه در آریاییان داری رشدی متوسط است یعنی از نیم رخ زیاد برجسته یا زیاد فرو رفته نیست. داشتن چانه هایی به شدت فرو رفته و چسبیده به آرواره و یا به شدت برآمده از نشانه های تخلط نژادی است.
۱۱-اندام پهن و استخوان ترقوه
آریاییان دارای بدنی نسبتا پهن میباشند. دلیل این شکل بدن، برآمدگی استخوان های کتف و ترقوه است. آریاییان اغلب تنومند هستند. داشتن قد کوتاه(زیر ۱۷۰ سانتیمتر برای مردان و زیر ۱۵۰ برای زنان) و بدنی کوچک و نحیف از نشانه های تخلط نژادی است. سقف جمجمه در آریاییان داری قوس کمی است و وسعت زیادی دارد که باعث افزایش حجم مغز می شود. داشتن سر(جمجمه) کوچک و یا داشتن جمجمه ای با قوس زیاد از و همچنین جمجمه دراز از نشانه های تخلط نژادی است.
نوع خالص این نژاد در فلات ایران به خصوص خود کشور ایران که به علارقم حمله های اعراب و ترکان شکل باستانی خود را حفظ کرده است و بعد از ان در المان و بعضی از کشور های اروپایی البته نه به خلوصیت مردم ایران هم اکنون موجود است
اقوام ساکن در ایران قبل از ورود آریایی ها :
بطور کلی اقوام زیر در سکنه ی بومی فلات ایران پیش از ورود آریایی ها به شمار می آمدند :
گروه نخست مردمانی که از نواحی اطراف دریاچه ارومیه تا منطقه ی علیای رود دیاله شناسایی شدند و عبارتند از : ( گوتیان ) که به نواحی شرقی بیشتر گرایش داشته و دیگر ( لولوبیان ) که قلمرو آنها بیشتر به اطراف باختر گسترانیده شده بود و نیز ( کاسیان ) که در ناحیه ی جنوب غربی یعنی در منطقه علیای رود دیاله و کرخه ساکن بودند . و گروه دوم ساکنان کرانه ی دریای مازندران که به ( کاسپیان ) معروفند . و از دیگر ساکنین در حاشیه ی بحر خزر می توان به ( کادوسیان ) ، ( گیل ها ) ، ( تپوریان ) یا ( طبرستانیان ) و ( ماردها ) یا ( آماردها ) که در منطقه ای بین سرزمینهای تحت اشغال و سکونت تپوریان و کادوسیان مسکن داشته اند . و سومین گروه مردمانی هستند که در سواحل آبی جنوب فلات ایران یعنی در کرانه های خلیج فارس سکونت داشتند که اینها احتمالاً مردمانی تیره پوست بودند و علاوه بر این در دره های غربی کوه زاگرس ( حوریان ) زندگی می کردند که در میان این اقوام ( کاسیان ) از نظر پیشرفت و فرهنگ معیشتی دارای ویژگی های برجسته ای نسبت به اقوام دیگر بودند .
کاسیان اندکی پیش از سال ۱۶۰۰ قبل از میلاد بصورت قومی از ارتفاعات ایران وارد بین النهرین شده و حوریان نیز در حدود سال ۲۲۰۰ پیش از میلاد در نیپور ( حومه بابل ) می زیستند و بعدها بصورت دسته های انبوهی به نواحی شرق دجله مهاجرت کردند . حوریان و کاسیان تمدن ارزشمند و چشمگیری نداشتند که مورد توجه و تقلید مردمان آن زمان قرار گیرد .
سرباز نظامی پارت ها
سرباز نظامی پارس ها
منابع:
ویکی پدیا
نسل آریایی
پژوهش های ایرانی
ویژگی های ظاهری نزاد اریایی
مقاله ای در مورد سعدی